Կլոր, երկուռուցիկ, սպիտակ կամ գրեթե սպիտակ գույնի, մեկ կողմից ակոսիկով դեղահատեր:

Յուրաքանչյուր դեղահատ պարունակում է.

Ակտիվ բաղադրանյութ` 300 մգ ալոպուրինոլ:
Օժանդակ բաղադրանյութեր` միկրոբյուրեղային ցելյուլոզ, եգիպտացորենի օսլա, նատրիումի օսլայի գլիկոլատ, մագնեզիումի ստեարատ, նատրիումի լաուրիլ սուլֆատ:

1-Н-պիրազոլո-(3,4-d)-պիրիմիդին-4-ոլ; 315-30-0.

Միզաթթվի փոխանակության վրա ազդող, հակահոդատապային դեղամիջոց
ԱԲՔ կոդը` M04AA01.

Ալոպուրինոլը հակահոդատապային դեղ է, որը ընկճում է օրգանիզմում միզաթթվի ու նրա աղերի սինթեզը: Ալոպուրինոլը հանդիսանում է հիպօքսանտինի կառուցվածքային համակերպը: Արգելակում է քսանտինօքսիդազ ֆերմենտի գործունեությունը, որը մասնակցում է հիպօքսանտինը` քսանտինի, իսկ վերջինիս` միզաթթվի վերածմանը: Դրանով է պայմանավորված օրգանիզմի հեղուկ միջավայրերում ու մեզի մեջ միզաթթվի ու նրա աղերի խտության նվազեցումը, որը նպաստում է առկա ուրատային քարերի լուծելիությանն ու արգելակում է հյուսվածքներում և երիկամներում դրանց առաջացումը: Ալոպուրինոլի կիրառման դեպքում ուժեղանում է հիպօքսանտինի ու քսանտինի արտազատումը մեզի հետ:

Ալոպուրինոլը օժտված է նաև հակամակաբուծային ազդեցությամբ:

Ներքին ընդունման դեպքում գրեթե ամբողջությամբ (80-90%) ներծծվում է ստամոքսաղիքային համակարգից: Նյութափոխանակվում է` առաջացնելով ալօքսանտին (օքսիպուրինոլ), որը բավականաչափ երկարատև պահպանում է քսանտինօքսիդազն արգելակող ազդեցությունը: Միանվագ դեղաչափի կիրառման դեպքում արյան մեջ ալոպուրինոլի առավելագույն խտությունը ի հայտ է գալիս միջինը 1.5 ժամ, իսկ ալօքսանտինինը` 4.5 ժամ հետո:

Ալոպուրինոլի կիսահեռացման ժամանակը կազմում է 1-2 ժամ, ալօքսանտինինը` մոտ 15 ժամ: Ընդունված դեղաչափի մոտ 70%-ը հեռանում է մեզի հետ օքսիպուրինոլի տեսքով, իսկ 10%-ը` անփոփոխ ալոպուրինոլի: Մնացած մասը հեռանում է աղիներով:

Ալոպուրինոլն ու օքսիպուրինոլը արտազատվում են կաթի մեջ:

Ալոպուրինոլը կիրառվում է ներքին ընդունման համար: Դեղն անհրաժեշտ է ընդունել ուտելուց հետո` խմելով մեծաքանակ ջրով: Պետք է հետևել, որ մեզի օրական ծավալը գերազանցի 2 լիտրը, իսկ մեզի ռեակցիան լինի չեզոք կամ թույլ հիմնային:

Սկզբնական դեղաչափը կազմում է 100 մգ, օրը մեկ անգամ: Անհրաժեշտության դեպքում օրական դեղաչափը կարող է աստիճանաբար ավելացվել` յուրաքանչյուր 1-3 շաբաթը մեկ անգամ 100 մգ-ով, մինչ անհրաժեշտ արդյունքի հասնելը, արյան շիճուկում միզաթթվի պարունակության ստուգման պարագայում` մինչև միզաթթվի պարունակության նվազեցմանը 6 մգ/100 մլ և ավելի քիչ:

Օրական պահպանիչ դեղաչափը սովորաբար կազմում է 100-300 մգ, սակայն անհրաժեշտության դեպքում այն կարելի է մեծացնել մինչև 600 մգ: Եթե օրական դեղաչափը գերազանցում է 300 մգ, այն անհրաժեշտ է հավասարաչափ բաժանել 2-4 ընդունումների համար:

Օրական առավելագույն դեղաչափը կազմում է 800 մգ, միանվագ դեղաչափը չպետք է գերազանցի 300 մգ:

Երիկամների ֆունկցիայի խանգարումների դեպքում (այդ թվում` ուրատային նեֆրոպաթիայով պայմանավորված) պահպանիչ դեղաչափը որոշվում է ` կախված կրեատինինի կլիրենսի ցուցանիշից:

Հակաուռուցքային բուժում

Մեծահասակների համար

Միզաթթվային նեֆրոպաթիայի առաջացման կանխարգելման համար ուռուցքով հիվանդներին ԱԼՈՊՈՒՐԻՆՈԼը նշանակում են օրական 600-800 մգ դեղաչափով` հակաուռուցքային բուժումը սկսելուց 2-3 օր առաջ: Ալուպուրինոլի պահպանիչ դեղաչափը կախված է միզաթթվի մակարդակի փոփոխությունից:

Երեխաների համար

Օրական դեղաչափի որոշումը իրականացվում է` հաշվի առնելով ուռուցքի չափը, ծայրամասային արյան մեջ բլաստային ձևերի քանակը և ողնածուծի ինֆիլտրացիայի աստիճանը: Արյան չարորակ հիվանդությունների և ուռուցքների, ինչպես նաև ֆերմենտային ակտիվության փոփոխությունների դեպքում երկրորդային հիպերուրիկեմիայով տառապող 1 ամսեկանից մինչև 15 տարեկան երեխաներին, որպես օրական դեղաչափ, նշանակում են 10-20 մգ/կգ մարմնի կշռի հաշվարկով մինչև առավելագույն օրական դեղաչափը` 400 մգ, նախընտրելի է ուտելուց հետո:

Բուժման առաջին 6-8 շաբաթների ընթացքում անհրաժեշտ է կանոնավոր վերահսկել լյարդի ֆունկցիան: Արյան հիվանդությունների դեպքում պարտադիր է կանոնավոր լաբորատոր վերահսկումը:

Սիրտանոթային համակարգի կողմից. Հազվադեպ` զարկերակային գերճնշում (հիպերտոնիա), հազվասրտություն (բրադիկարդիա), պերիկարդիտ, թրոմբոֆլեբիտ:

ԿՆՀ-ի կողմից. Հազվադեպ` թուլություն, գերհոգնածություն, գլխացավ, գլխապտույտ, ատաքսիա, քնկոտություն, նեվրիտներ, պարեսթեզիաներ, նեյրոպաթիաներ:

Արյունաստեղծ համակարգի կողմից. Հազվադեպ` թրոմբոցիտոպենիա, ագրանուլոցիտոզ և ապլաստիկ սակավարյունություն, էոզինոֆիլիա, լեյկոպենիա, լեյկոցիտոզ, որոնք ավելի հավանական են երիկամների ֆունկցիայի խանգարումներով տառապող հիվանդների մոտ:

Զգայական օրգանների կողմից. տեսողության խանգարումներ, կոնյուկտիվիտ, կատարակտ, տեսողական նյարդի պտկիկի փոփոխություն, մակուլյարային ռետինիտ:

Ալերգիկ ռեակցիաներ. հնարավոր է մաշկացան, գերարյունություն, քոր, վասկուլիտ, բուլեզային դերմատիտ, էկզեմատոիդային դերմատիտ, մակուլոպապուլյոզային ախտահարումներ ու պուրպուրա: Շատ հազվադեպ` Ստիվենս-Ջոնսոնի համախտանիշ, Լայելի համախտանիշ:

Նյութափոխանակային խանգարումներ. հոդատապի սուր նոպա:

Այլ ազդեցություններ. երիկամային անբավարարություն, ուրեմիա, նեֆրիտ, միալգիա, բրոնխների կծկում, ֆարինգիտ, ռինիտ, ալոպեցիա: